3. Mijn bescheiden mening – Wat is jouw mening?

Overal waar je kijkt op tv of op social media word je overspoeld met meningen. Bij elk nieuwbericht op Facebook, LinkedIn of Instagram zie je meningen, bij elke post staan meningen. Berichten worden over het algemeen geplaatst om een mening uit te lokken zodat er een discussie plaats kan vinden, je elkaar kan helpen met adviezen of dat er ‘gratis’ reclame voor je gemaakt wordt. Hier en daar word je mening gevraagd om een maatschappelijke visie te ontwikkelen met elkaar. Overal wordt gevraagd hoe jij erover denkt. Wat is jouw mening?

Beschrijving van Wikipedia over ‘mening’:

 Een mening (Indogermaans moino: wissel, ruil) is een in de mens aanwezige subjectieve opvatting, dan wel attitude, ten opzichte van toestanden, gebeurtenissen of andere personen. Zowel een individu als een groep kan een mening bezitten. Een mening heeft betrekking op een onderwerp. Met het uitspreken van een mening maak je kenbaar hoe je ergens over denkt.

(N.B. als er ergens veel meningen staan of over zijn, dan is het wel Wikipedia)

Internet is een prachtig medium als het gaat om contact, we hebben nog nooit zoveel contact met elkaar gehad. We zien alles van de wereld, weten alles van onze eigen stad maar ook de armoede in arme landen en de politieke organisatie van de hele wereld. Prachtige informatie! Totdat er allerlei meningen komen. Ondersteunende en opbouwende meningen geven een positief gevoel en kunnen samenhorigheid en verbondenheid creëren. Maar negatieve meningen zijn vaak ongenuanceerd, hard, subjectief, onaardig, betweterig, impulsief, niet onderbouwd en op gevoel. Gevoel beredeneert vanuit het referentiekader van je eigen wereld. Gevoel wat beïnvloed wordt door hoe en door wie het bericht is opgesteld. We vormen meningen terwijl we naderhand horen dat er ook een andere kant aan het verhaal zit, dan stellen we onze mening bij. Of niet. Dat hangt van ons gevoel op dat moment af. Maar een eerste impulsieve negatieve reactie blijft staan.

We voelen behoefte om een mening te uiten, over alles en iedereen! Waarom? Waarom worden we gevraagd om overal een mening over te hebben? Om verantwoordelijkheidsgevoel te creëren? Verantwoordelijkheid die we vaak niet kunnen dragen of niet in ons bereik ligt?

Omdat we het echt willen weten van elkaar? Dat is leuk totdat de mening niet zo positief is, bevestiging is leuk maar ongelijk krijgen erg vervelend. Vragen we er naar omdat we het belangrijk vinden wat anderen van ons vinden? We willen heel graag beoordeeld worden, zoveel mogelijk ‘likes’ behalen, we richten ons dan op de positieve meningen maar zelfs negatieve meningen worden gewaardeerd, want dat is ook reclame! Waarom zou je jezelf laten afkraken om bekend te worden op negatieve meningen? 

Of vragen we meningen omdat we met deze meningen mensen kunnen bewegen? Zijn we te beïnvloeden door een mening te laten vormen?

Ik merk dat ik soms een beetje meningmoe ben en dat ik het moeilijk vind om veel negatieve meningen te lezen terwijl we elkaar of het verhaal niet goed kennen.

In mijn coaching en workshops gaat het niet over onze mening. Niet over jouw mening of over mijn mening maar wel over je gevoel. Gevoel is van jou en ik heb daar geen mening over, we gaan je gevoel niet betwisten. Wel vind ik het belangrijk dat het gevoel er mag zijn en dat jij weet wat voor jou belangrijk is zodat je weet waar je gevoel vandaan komt. Daarbij is het juist heel fijn om daar even geen mening over te hebben. Je hoeft er niet iets van te vinden, het is zoals het voelt en dat is goed. Je kan daarna zelf (of samen) bekijken, als je dat wilt, of een mening echt vanuit jou komt of omdat je het gevoel hebt dat je die mening moet hebben door beïnvloeding van anderen.

2. Wijsheid

De uil staat voor wijsheid

Wanneer we een situatie hebben waar we zelf niet (meteen) uitkomen, praten we met elkaar om te horen hoe de ander er over denkt. Je wilt horen wat de ander zou doen in jouw situatie en misschien heeft de ander wel een goed advies voor je. Dat we elkaar opzoeken en dat we met elkaar delen wat we meemaken is iets heel moois. Iets wat we moeten koesteren en we soms in deze tijd, de zogenoemde digitale revolutie, ook weleens te weinig doen. Als we een appje hebben gestuurd lijkt het alsof we elkaar gesproken hebben, maar je mist de (non-verbale) communicatie en nuances die je in een face-to-face gesprek hebt.

Kun je elkaar goed advies geven als je elkaar niet ziet? Is tekst op je telefoon een zelfde gesprek als wat je face-to-face hebt? Kun je het gevoel net zo goed naar boven krijgen en met elkaar bespreken als je alleen tekstjes leest? Zijn we dan net zo eerlijk naar de ander en stellen we ons dan net zo kwetsbaar op?

Een advies geef je goed bedoeld aan een ander. Je bedenkt met alles wat jij hebt meegemaakt, gehoord en geleerd een advies voor de ander naar jouw waarden en de heersende normen van de situatie. Als we goed bevriend zijn met elkaar valt dit goed en ken je de ander zo goed dat het vaak ook past bij wat de ander zou doen. Wat we hierbij weleens vergeten is dat de ander altijd een eigen keuze maakt. Een advies is iets om mee te nemen in je overweging maar soms ook bewust wordt genegeerd. Dat mag. Je kiest ten alle tijden je eigen weg, naar wat voor jou goed voelt in jouw situatie. Jij bepaalt of je iets aanneemt of dat je een andere keuze maakt. Wat jouw gevoel is, is niet hetzelfde hoe de ander de situatie voelt. Je hebt andere gevoelens voor de personen in de situatie en jij hebt veel meer gevoel bij het meemaken van de situatie. De ander die er buiten staat kan soms goed indenken hoe het voelt, bijvoorbeeld omdat ze een vergelijkbare situatie heeft meegemaakt. Maar ook dan kan het gevoel wezenlijk anders zijn omdat we andere waarden hebben. Vaak helpt zo’n gesprek om je eigen antwoord te vinden.

Dan is dus een wijsheid doorgeven, een goedbedoeld advies, het goedbedoeld meedenken van een ander om vervolgens weloverwogen je eigen gevoel te kunnen volgen, ongeacht of je het advies volgt.

Mooi dat we elkaar hebben om ons eigen gevoel te kunnen volgen.

1.Overdenkingen over Gevoel

Als je in de van Dale opzoekt wat de omschrijving van gevoel is dan staat op nr.1 “het vermogen te voelen”. De omschrijving van wat gevoel is, is dus het vermogen om te voelen.. maar wat is dan dat ‘voelen’? Wat de omschrijving van voelen is volgens de van Dale; “met de tastzin indrukken ontvangen: pijn voelen”. Als je deze twee definities aan elkaar koppelt dan is gevoel een lichamelijke sensatie die vooral gekoppeld wordt aan pijn voelen. Misschien is dat ook niet zo gek voor een omschrijving in de van Dale, pijn is iets wat iedereen herkent en begrijpt. Toch voelt het wat kort door de bocht, gevoel gaat zoveel verder dan pijn, er zijn zoveel gevoelens die complexer zijn en niet zo overduidelijk aanwezig zijn. Maar hoe omschrijf je voelen, of een specifiek gevoel? Gevoel is vaak niet zo tastbaar als pijn of moeilijker te omschrijven in woorden.

Het uitleggen van je gevoel is altijd erg leuk als je kan vertellen dat je je goed voelt, dat je leven waardevol is, het goed gaat met je geliefden en je baan helemaal is wat je zoekt. Toch zijn die momenten soms erg vanzelfsprekend en lijkt het weleens gewoon te worden. Dan zeggen we ‘ach, het gaat z’n gangetje’. Pas als het niet meer ‘z’n gangetje’ gaat beseffen we weer hoe goed het eigenlijk ging. Hoe blij we mochten zijn dat iedereen gezond was, dat je geld had om eten te kopen, dat je baas blij was met dat jij er werkt(e). Soms even aan jezelf vertellen wat er allemaal goed gaat, zou je geluksgevoel misschien wel kunnen versterken. Dan omschrijf je het niet meer als ‘z’n gangetje’ maar ‘ik heb een mooi leven, alles gaat goed’. Of zou er toch achter de woorden ‘z’n gangetje’ iets verborgen zitten dat eigenlijk toch niet zo goed voelt? Of moet je af en toe gewoon wat tegenslag hebben om weer te waarderen/ te voelen wat je hebt?

Het uitleggen van vervelend gevoel gaat ons ook best goed af. Het gevoel van vermoeidheid, het geleefd worden door de drukte van het gezin, het voelen van een dipje (wat soms als een depressief gevoel geuit wordt, wat naar mijn mening vooral moet blijven daar waar de diagnose is gesteld) en natuurlijk pijn en verdriet zijn gevoelens die we veel met elkaar delen. Wat daarbij opvalt, is dat het vaak ook meteen geaccepteerd wordt. Er wordt vaak weinig doorgevraagd. Als jij het lastig vindt om er meer over te vertellen dan wordt dat gesprek vrij eenvoudig losgelaten. Men gaat (graag) door met waar hij mee bezig was. Willen we het er misschien liever niet over hebben? Het kan lastig zijn om te horen dat iemand verdriet heeft, wat moet je dan zeggen? Wat kan jij er aan doen? De gevoelens worden mogelijk wel met geliefden en goede vriendinnen/vrienden of familie gedeeld. Hoort het moeilijke gevoel dan alleen bij je privé leven? En wat als je daardoor minder goed/ of even niet meer goed functioneert in de maatschappij of op je werk?

Daarnaast wordt op social media tegenwoordig veel meer gedeeld en heb je veel ‘vrienden’ die met je meelezen. Jij weet ineens ook veel meer over het privéleven van jouw collega drie gangen verderop. Wil je alles weten over andermans gevoel? Zou het niet makkelijker zijn als we afspreken alleen maar leuke berichten te delen? Of wil je juist echt weten hoe het met iemand gaat? Zodat je het gesprek misschien makkelijker aan kan gaan?

Gevoel, zoveel woorden, wat deel je en wat is van jou?

Brechtje Stevens

Woorden voor Gevoel

Verbonden